ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Βρισκόμαστε στην Αγορά της Αθήνας. Η Αγορά είναι το κέντρο της οικονομικής, κοινωνικής αλλά και πολιτικής ζωής της πόλης. Αν η Ακρόπολη και τα μνημεία της είναι το πρόσωπο της πόλης, η Αγορά είναι η καρδιά της και ο νους της. Εδώ εδρεύουν οι αρχές της πόλης, οι βουλευτές, οι άρχοντες, οι στρατηγοί. Εδώ απονέμεται η λαϊκή δικαιοσύνη. Εδώ ο Αθηναίος έρχεται καθημερινά, όχι μόνο για να συμμετάσχει στα κοινά, όπως έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση, αλλά και για να κάνει τα ψώνια του, να δει τους φίλους και γνωστούς του, να περάσει την ώρα του, να ασκήσει κριτική, να κουτσομπολέψει. Παλιότερα η Αγορά, που καθώς λέγεται χτίστηκε από το Θησέα, ήταν πιο μικρή. Τη μεγάλη σημασία της την απέκτησε αργότερα, μετά τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη1. Τότε για να τονισθεί η σημασία της για την πολιτική ζωή του χώρου, οριοθετήθηκε με τους "όρους", τις μαρμάρινες δηλ. στήλες, που γράφουνε ΗΟΡΟΣ ΕΙΜΙ ΤΕΣ ΑΓΟΡΑΣ. [ΤΕΣ ΑΓΟΡΑΣ κι όχι ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ διότι από το 403 π.Χ. εισήχθη στην Αθήνα ένα νέο αλφάβητο, το Ευκλείδειο, που περιέχει τα γράμματα Η και Ω, γράμματα που δεν περιείχε το παλιό αττικό αλφάβητο.]

ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ

 Η ΘΟΛΟΣ

Η Θόλος είναι ένα από τα λίγα στρογγυλά κτήρια της αρχαιότητας· άλλα παρόμοια κτήρια υπήρχαν στη Σπάρτη και στην Επίδαυρο, στους Δελφούς και στην Ολυμπία. Φαίνεται ότι το στρογγυλό αυτό κτήριο χτίστηκε την εποχή που ο Κίμωνας είχε την εξουσία στην Αθήνα. Καθώς μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο Κίμωνας μετά τις νίκες του εναντίον των Περσών στον Ευρυμέδοντα (467 π.Χ.) έχτισε το νότιο τείχος της Ακρόπολης και εξωράισε την αγορά

Η στέγη της θόλου είναι κωνική και στο εσωτερικό υπήρχαν έξι κίονες που στήριζαν τα δοκάρια της στέγης. Στο μέσο υπήρχε ένας βωμός, όπου θυσίαζαν οι πρυτάνεις. Η θόλος, δεν ήταν από τα πιο σπουδαία κτήρια από αρχιτεκτονικής απόψεως, όμως η σημασία της ήταν πολύ μεγάλη. Το κτήριο υπέστη καταστροφές κατά την τυραννία των τριάκοντα (403 π.Χ.) και την εποχή του Σύλλα (86 π.Χ.). Τον καιρό που ο Παυσανίας επισκέφτηκε την Αθήνα (2ος μ.Χ. αι.) πλακοστρώθηκε το δάπεδο και επισκευάστηκε η σκεπή.

Εδώ μένουν οι πρυτάνεις και οι εννέα άρχοντες. Κάθε φυλή εκλέγει 50 βουλευτές (500=10 φυλές Χ 50). Με κλήρο ορίζεται η φυλή της οποίας οι βουλευτές θα ασκούν για 36 ή 35 μέρες το χρόνο την εξουσία (η πρυτανεύουσα φυλή). Στη Θόλο φυλάσσονται τα μέτρα και τα σταθμά της πολιτείας. Στο στρογγυλό βωμό θυσιάζουν οι πρυτάνεις καθημερινά (κάψιμο λίγου λιβανωτού ή μικρού μέρους των σφαγίων, που σερβίρονται στο γεύμα τους) και ύστερα συντρώγουν.

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟ

Το παλαιό βουλευτήριο, το κτήριο όπου συνεδρίαζαν οι βουλευτές, θα πρέπει να χτίστηκε μετά την έξωση του τυράννου Ιππία. Το κτίσμα όμως αυτό καταστράφηκε κατά τους Μηδικούς πολέμους και ανοικοδομήθηκε μετά τη νίκη στις Πλαταιές (479 π.Χ.). Το βουλευτήριο χωριζότανε σε δύο τμήματα: τον προθάλαμο και το χώρο όπου κάθονταν οι βουλευτές. Οι βουλευτές κάθονταν σε ξύλινα εδώλια σε σχήμα Π. Στη μέση υπήρχε ένας βωμός -εκεί που κατέφυγε ο Θηραμένης, όταν καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Κριτία- και στη βάση του Π υπήρχε το βήμα των αγορητών. Ο χώρος που συνεδρίαζαν οι βουλευτές χωρίζονταν από τον προθάλαμο από ξύλινα κιγκλιδώματα (δρύφακτοι). Τις συνεδριάσεις μπορούσαν να παρακολουθούν οι πολίτες (ιδίως όταν η βουλή ασκούσε δικαστικά καθήκοντα ή όταν οι πρυτάνεις έκριναν πως δεν είναι αναγκαία η μυστική συνεδρίαση). Οι δρύφακτοι χώριζαν τους θεατές από τους βουλευτές. Στον προθάλαμο ίσως, υπήρχαν αγάλματα του Βουλαίου Δία και της Βουλαίας Αθηνάς -όπως μας πληροφορεί ο ρήτορας Αντιφών, όπου προσεύχονταν οι βουλευτές πριν να συνεδριάσουν. Μπροστά στο βουλευτήριο είχε στηθεί -μετά την κατάλυση της τυραννίας των τριάκοντα- μία στήλη με ψήφισμα που επέτρεπε χωρίς τον κίνδυνο ποινικής δίωξης τη δολοφονία όποιου Αθηναίου πολίτη αναλάμβανε αξίωμα.

Το βουλευτικό αξίωμα είναι και σημαντικό και τιμητικό. Σχεδόν όλοι οι πολίτες -εφόσον το επιθυμούν- έχουν τη δυνατότητα μια φορά στη ζωή τους να γίνουν βουλευτές, δεδομένου ότι βγαίνουν με κλήρωση. Ακόμη και ο Σωκράτης που δεν επιθυμούσε την ενασχόληση με τα κοινά, εκλέχτηκε βουλευτής και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο για την Αθήνα, την εποχή που η πόλη μετά τη Σικελική καταστροφή, αγωνιζότανε με τις τελευταίες της δυνάμεις. Η στάση που κράτησε . δέσει ο Αχιλλέας πίσω από το άρμα του και θα τον σέρνει γύρω από την Τροία. Για την τραγική στη δίκη των στρατηγών δεν έχει ακόμη ξεχαστεί. Στις Αργινούσες δηλαδή ο στόλος της Αθήνας νίκησε, μετά όμως την επιστροφή στην Αθήνα, οι πολιτικοί αντίπαλοι των στρατηγών τους κατηγόρησαν ότι παραβλέψανε το καθήκον τους της περισυλλογής των νεκρών (ανάμεσα στους κατήγορους ήταν και ο Θηραμένης, ένας από τους τριάκοντα τυράννους αργότερα). Παρουσίασαν λοιπόν ένα προβούλευμα, με το οποίο πρότειναν στην εκκλησία του δήμου να αποφασίσει για την τύχη όλων των στρατηγών με μια ψηφοφορία· οι περισσότεροι βουλευτές υποκύψανε στις αφόρητες πιέσεις που τους ασκούσαν και δέχθηκαν να το παρουσιάσουν στην εκκλησία του δήμου. Ο μόνος πρύτανις - βουλευτής που μέχρι τέλους διαμαρτυρήθηκε για το προβούλευμα -που ήταν παράνομο, αφού απαγορεύεται να αποφασίζεται για την αθωότητα ή ενοχή πολλών κατηγορουμένων με μια ψηφοφορία, αλλά πρέπει να γίνεται ψηφοφορία για κάθε κατηγορούμενο χωριστά- ήταν ο Σωκράτης.

Το φθινόπωρο του 403 π.Χ. στην αίθουσα αυτή δικάσανε το Θηραμένη, έναν από τους τριάκοντα τυράννους, αυτόν που είχε κατηγορήσει τους στρατηγούς στη ναυμαχία των Αργινουσών· ως τύραννος ήταν πιο μετριοπαθής και προσπαθούσε να διαχωρίσει τη θέση του από τους υπόλοιπους τύραννους, που είχαν επικεφαλής τον Κριτία. Ο Κριτίας, όταν κατάλαβε ότι οι περισσότεροι βουλευτές ευνοούσαν το Θηραμένη, απέφυγε να ζητήσει την ψήφο τους· πλησίασε τους άλλους τυράννους που κάθονταν μπροστά, συνεννοήθηκε μαζί τους κι ύστερα βγήκε από το βουλευτήριο και γυρίζοντας έφερε μαζί του "πολίτες" που ολοφάνερα έφεραν εγχειρίδια. Αυτοί στάθηκαν μπροστά στους δρυφάκτους για εκφοβισμό. Ύστερα ο Κριτίας ανέβηκε στο βήμα και εξήγησε πως ο Θηραμένης θα θανατωνότανε, γιατί υπονόμευε το έργο των τυράννων.  

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΗΡΩΩΝ

Ονομάζεται έτσι, γιατί είναι το μνημείο με τα αγάλματα των δέκα Αθηναίων Ηρώων, των οποίων τα ονόματα φέρουν οι δέκα φυλές της Αττικής: Είναι ο Ερεχθεύς: ο παλιός βασιλιάς της Αθήνας, που αγάπησε η Αθηνά και τον έκανε σύντροφό της, όπως μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Έπειτα είναι ο Αιγεύς, ο πατέρας του Θησέα. Ο Πανδίων μετά, εγγονός καθώς λέγεται του Ερεχθέως. Τέταρτος είναι ο ήρωας Λεώς. Πέμπτος ο Ακάμας, γιος του Θησέα και της Φαίδρας. Έβδομος είναι ο Οινεύς, γιος νόθος του Πανδίωνος. ο όγδοος είναι ο πασίγνωστος Κέκροψ, βασιλιάς πανάρχαιος κι αυτός της Αττικής. Ο Κέκροψ μάλιστα είχε το μισό κορμί του (το πάνω μέρος) ανθρώπινο, και το υπόλοιπο μισό φιδίσιο, γεγονός που δείχνει ότι μητέρα του ήταν η γη. Την εποχή του Κέκροπος διεκδίκησαν η Αθηνά και ο Ποσειδών την Αττική. Ο Κέκροψ έμαθε στους ανθρώπους να χτίζουν πόλεις, να θάβουν τους νεκρούς και εφεύρε επίσης και τη γραφή. Ο Ιπποθόων έπειτα, γιος του Ποσειδώνα και της Αλόης. Μετά ο Αίας, του Τελαμώνα ο γιος, ο πασίγνωστος ήρωας από τη Σαλαμίνα, ο γενναιότερος Έλληνας πολεμιστής, μετά τον Αχιλλέα, από τους λίγους που αντιμετώπισαν τον Έκτορα σε προσωπική μονομαχία. Τότε δε νίκησε κανένας, έτσι το θέλησαν οι θεοί. Στο τέλος της μονομαχίας ανταλλάξανε δώρα: ο Αίαντας χάρισε μια ζωστήρα στον Έκτορα κι ο Έκτορας του χάρισε ένα σπαθί. Τι ειρωνεία της τύχης: με το σπαθί αυτό θα αυτοκτονήσει αργότερα ο Αίαντας, ενώ το νεκρό Έκτορα με τη ζωστήρα που του είχε κάνει δώρο ο Αίαντας  θα δέσει ο Αχιλλέας πίσω από το άρμα του και θα τον σέρνει γύρω από την Τροία. Για την τραγική μοίρα του Αίαντα έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής Σοφοκλής την ομώνυμη τραγωδία του. Τελευταίος επώνυμος ήρωας είναι ο Αντίοχος, γιος του Ηρακλή.

Πάνω στη βάση του μνημείου είναι αναρτημένες πινακίδες με τις ανακοινώσεις των αρχών της πόλης προς τους πολίτες.

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΩΝ

Σύνταγμα δύο αγαλμάτων, που παρίσταναν τους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα. Οι Αθηναίοι θέλοντας να τιμήσουν τους τυραννοκτόνους, έστησαν τα αγάλματά τους αμέσως μετά την κατάλυση της τυραννίας, το 510 π.Χ. Όταν όμως οι Πέρσες καταλάβανε την Αθήνα, στους Μηδικούς πολέμους, μαζί με άλλα λάφυρα πήραν και τα αγάλματα αυτά. Όταν οι Αθηναίοι επιστρέψανε στην πόλη τους, δώσανε αμέσως παραγγελία σε δύο σημαντικούς χαλκοπλάστες της εποχής, τον Κριτία και το βοηθό του Νησιώτη, να ετοιμάσουν νέους χάλκινους ανδριάντες, που τοποθέτησαν σε περίοπτη θέση στην αγορά. Οι τυραννοκτόνοι θεωρούνταν πρόσωπα ιερά. Στα αγάλματά τους μπορούσαν να καταφύγουν - σα σε άσυλο- οι πολίτες που για οποιοδήποτε λόγο καταδιώκονταν. Ήταν καθώς μας πληροφορεί ο Αριστοτέλης οι πρώτοι θνητοί, ανδριάντες των οποίων στήθηκαν στην αγορά.

Στην πραγματικότητα και εις πείσμα όσων πίστευαν οι Αθηναίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας δεν σκότωσαν τον τύραννο, που ήταν ο Ιππίας, αλλά τον αδελφό του Ίππαρχο, όπως αναφέρει στο έργο του ο Θουκυδίδης

ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ (ΘΗΣΕΙΟ

Ναός αφιερωμένος στον Ήφαιστο και χτισμένος πάνω στο λόφο του Αγοραίου Κολωνού. Γύρω από το ναό βρίσκονταν πολλά εργαστήρια μεταλλοτεχνίας και κεραμεικής και γι' αυτό το λόγο είχε αφιερωθεί στους θεούς των τεχνών, Ήφαιστο και Αθηνά Εργάνη, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας. Είναι άγνωστος ο αρχιτέκτονας του ναού, όπως όμως φαίνεται πρέπει να χτίστηκε μετά το 449 π.Χ. και πριν από τον Παρθενώνα. Είναι δωρικού ρυθμού, περίπτερος με 13 κίονες στις μακρές πλευρές και 6 κίονες στις στενές. Μέσα στο ναό υπήρχαν τα αγάλματα του θεού Ηφαίστου και της θεάς Αθηνάς Εργάνης, που περιβάλλονταν από δίτονη δωρική κιονοστοιχία. Στις μετόπες παρουσιάζονταν οι άθλοι του Ηρακλή αλλά και του Θησέα και γι' αυτό το λόγο το μνημείο ονομάστηκε σε νεότερους χρόνους "Θησείο

Στους Βυζαντινούς χρόνους μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία προς τιμή του Αγ. Γεωργίου. Μάλιστα εκεί έγινε και η πρώτη επίσημη δοξολογία όταν ο Όθων αποφάσισε τη μεταφορά της πρωτεύουσας του Ελληνικού κράτους στην Αθήνα.

ΠΟΙΚΙΛΗ ΣΤΟΑ (σήμερα πέρα από τις γραμμές του ηλεκτρικού)

Ένα από τα πιο γνωστά οικοδομήματα της βόρειας πλευράς της Αγοράς. Χτίστηκε περίπου το 460 π.Χ. και όφειλε το όνομά της σε ζωγραφικές παραστάσεις που την κοσμούσαν. Την είχαν διακοσμήσει σπουδαίοι ζωγράφοι όπως ο Πολύγνωτος και ο Μίκων. Τα θέματα των πινάκων που εκτίθεντο εκεί ήταν, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας: η αμαζονομαχία, η άλωση του Ιλίου (Τροίας και οι μάχες του Μαραθώνα και της Οινόης.

Η στοά ήταν πολυσύχναστη και έγινε κέντρο της πολιτικής και πνευματικής ζωής της Αθήνας. Εδώ οι τριάκοντα τύραννοι επέβαλαν τη θανατική ποινή σε 1500 συμπολίτες τους στο λίγο χρόνο που κράτησε η αρχή τους (404-403 π.Χ.). Εδώ έναν αιώνα αργότερα θα διδάξει ο Ζήνων τη φιλοσοφία του που θα ονομασθεί στωική, επειδή ακριβώς δίδασκε στην ποικίλη στοά.

ΒΩΜΟΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΘΕΩΝ

Σήμερα είναι ορατή μόνο μία γωνία του τετραγώνου περιβόλου του. Χτίστηκε το 522/21 π.Χ. από τον Πεισίστρατο και χρησίμευε ως άσυλο. Ήταν και το σημείο από όπου μετρούσαν την απόσταση της Αθήνας από τις άλλες πόλεις.

Δυτική πλευρά αγοράς τη Ρωμαϊκή εποχή:

 

Νότια και ανατολική πλευρά αγοράς τη Ρωμαϊκή εποχή:

ΑΓΑΛΜΑ ΑΔΡΙΑΝΟΥ:

Οι διαθέσεις του φιλέλληνα και φιλαθήναιου αυτοκράτορα εικονίζονται στην παράσταση του θώρακά του: η Αθηνά πάνω από τη λύκαινα (το σύμβολο της Ρώμης) περιβάλλεται από δύο Νίκες.

ΩΔΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΡΙΠΠΑ:

Χτίστηκε στο κέντρο της αγοράς από το Ρωμαίο Βιψάνιο Αγρίππα γύρω στα 15 π.Χ. για μουσικές εκδηλώσεις. Οι γίγαντες που κοσμούν σήμερα την είσοδο σμιλεύτηκαν περίπου το 150 μ.Χ. Το κτήριο χωρούσε 1000 θεατές και δεν είχε εσωτερικούς κίονες, γεγονός που οδήγησε στην κατάρρευση της οροφής και τη μετασκευή του κτηρίου (170 π.Χ. ). Κάηκε το 267 π.Χ. Αργότερα στον ίδιο χώρο φαίνεται ότι χτίστηκε γυμνάσιο.

ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΑΤΤΑΛΟΥ:

Δώρο του βασιλιά της Περγάμου (159-138 π.Χ.), Αττάλου Β΄ στηνπόλη όπου σπούδασε. Αποτελούσε εμπορικό κέντρο με 21 καταστήματα σε κάθε όροφο.

Μπροστά στη στοά βρίσκονται απομεινάρια πολλών μνημείων. Ένα ψηλό βάθρο στο μέσο στήριζε ένα χάλκινο τέθριππο. Βορειότερα υπήρχε ένας κυκλικός μονόπτερος ναός μέσα στον οποίο βρίσκόταν μάλλον ένα άγαλμα θεού

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑΙΝΟΥ:

Χτίστηκε από το Τ. Φλάβιο Πάνταινο (περίπου το 100 μ.Χ.) . Ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, στον αυτοκράτορα Τραϊανό και το δήμο της Αθήνας.Εχει σωθεί μία επιγραφή με απόσπασμα από τον κανονισμό της βιβλιοθήκης.

ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ: Η εργασία στην κλασική Αθήνα, σε αντίθεση με την αριστοκρατική Σπάρτη, δε θεωρήθηκε ποτέ από την κοινωνία ντροπή. Ο Περικλής στον Επιτάφιο που μας διέσωσε ο Θουκυδίδης διακήρυξε πως το να είναι κανείς φτωχός δεν εθεωρείτο στην Αθήνα ντροπή, αλλά ντροπή ήταν το να μην προσπαθεί κανείς να ξεφύγει από τη φτώχεια του. Ο Σόλων μάλιστα είχε θεσπίσει νόμο με βάση τον οποίο τιμωρούσε όλους εκείνους που δεν ασκούσαν ένα οποιοδήποτε επάγγελμα. Η εργασία όμως ήταν και έμεινε για τους αριστοκράτες κάτι το υποτιμητικό που κατά τη γνώμη τους ταίριαζε σε μη ελεύθερους ανθρώπους. Αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ξενοφώντας, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θεωρούν τους τεχνίτες (δημιουργούς) -κι ανάμεσα στους δημιουργούς συμπεριλαμβάνονται επαγγέλματα όπως του γιατρού- πολίτες δευτέρας τάξεως. Η στάση τους αυτή οφείλεται τόσο στην αριστοκρατική τους τοποθέτηση και την αντιπάθειά τους -μεγαλύτερη για τον Ξενοφώντα και Πλάτωνα και μικρότερη για τον Αριστοτέλη- προς την Αθηναϊκή Δημοκρατία όσο και στο γεγονός ότι η βιοποριστική εργασία αποτελεί εμπόδιο για μια ζωή όπου θα υπήρχε άφθονος χρόνος για καλλιέργεια του πνεύματος και της αρετής. Σε γενικές γραμμές ακόμη και οι αριστοκρατικοί Αθηναίοι δε θεωρούν εξευτελιστική οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία αλλά εκείνη την εργασία που δημιουργεί σχέση εξάρτησης ανάμεσα στον εργαζόμενο και στο χρήστη του προϊόντος που παράγει· το να δουλεύει κανείς π.χ. στα κτήματά του δε θεωρείται υποτιμητικό, το να εργάζεται όμως έναντι μισθού, αυτό το θεωρούσαν υποτιμητικό. Βέβαια οι περισσότεροι Αθηναίοι αναγκάζονταν να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα. Οι περισσότεροι ήσαν γεωργοί, που συχνά έρχονταν οι ίδιοι ή και οι γυναίκες τους στην αγορά για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Πέρα όμως από τους αγρότες υπήρχαν και πάμπολλοι άλλοι που ασκούσαν μια τέχνη ή ήσαν έμποροι. Γύρω από την αγορά υπήρχαν πάμπολλα εργαστήρια και μαγαζιά. Μέσα στην αγορά υπήρχαν πολλοί πάγκοι μικροπωλητών. Φαίνεται μάλιστα ότι αυτοί οι πάγκοι βρίσκονταν ομαδοποιημένοι στην αγορά: αλλού ήταν τα ψαράδικα (οἱ ἰχθύες), αλλού τα τυριά (ὁ τυρός) κ.ο.κ. Μάλιστα η καθεμία από αυτές τις περιοχές ήταν και το στέκι κάποιας ομάδας πολιτών μια συγκεκριμένη μέρα κάθε μήνα. Έτσι ὁ τυρός ήταν το στέκι των Πλαταιέων, όπως μας πληροφορεί ο Λυσίας. Μερικοί από τους πιο γνωστούς επαγγελματίες στην αγορά ήταν οι κουρείς, οι ιχθυοπώλες, οι κάπηλοι, οι αγγειοπλάστες, οι σιδηρουργοί, οι σκυτοτόμοι (υποδηματοποιοί) κ.ά.

ΙΧΘΥΟΠΩΛΕΣ:

Τα ψάρια ήταν πολύ αγαπητά στους Αθηναίους. Τα παστά ψάρια πρέπει να ήταν πολύ φτηνά, όπως καταλαβαίνουμε από μια κωμωδία του Αριστοφάνη, τα φρέσκα όμως πρέπει να ήσαν πολύ ακριβά. Οι ιχθυοπώλες ήταν ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα των αρχαίων κωμικών16. Τους παρίσταναν σαν υπερόπτες, που σπάνια καταδέχονταν να σου μιλήσουν κι όταν το έκαναν, απαντούσαν παραλείποντας την πρώτη συλλαβή από κάθε λέξη. "Πόσο κάνουν τα ψάρια;" "'Χτώ 'βολούς" απαντούσαν (αντί "Οχτώ οβολούς"). Όχι μόνο αυτό αλλά -καθώς λένε πάντα οι κωμωδιογράφοι- τα ψάρια τα πουλούσαν πανάκριβα, έτσι που μόλις κάποιος αντίκριζε τις τιμές τους έμενε κυριολεκτικά άγαλμα, σα να είχε δει μπροστά του τη Γοργώ που η θέα της και μόνο μετέτρεπε σε άγαλμα τους θνητούς. Στους λογαριασμούς τους δεν ήταν και πολύ τίμιοι και κλέβανε στα ρέστα. Βέβαια μέλημά τους ήταν να πουλήσουν όλα τα εμπορεύματά τους, διότι υπήρχε κίνδυνος να χαλάσουν. Στην Αθήνα υπήρχε νόμος που απαγόρευε στους ιχθυοπώλες να βρέχουν τα ψάρια, έτσι ώστε να μην μπορούν να παρουσιάζουν τα μπαγιάτικα ψάρια για φρέσκα. Για την πιστή εφαρμογή του νόμου και την τιμωρία των παρανομούντων φρόντιζαν οι αγορανόμοι που ελέγχανε την αγορά (πέντε για την Αθήνα και πέντε για τον Πειραιά). Συχνά όμως κάποιοι κατόρθωναν και παραβίαζαν -έξυπνα- το νόμο: έτσι, όπως διαβάζουμε σε απόσπασμα κωμωδίας του Ξέναρχου17- ένας ιχθυοπώλης σκηνοθέτησε έναν ολόκληρο καβγά κοντά στον πάγκο του και προσποιήθηκε ότι λιποθύμησε· κάποιος φώναξε να του ρίξουν νερό κι ένας άλλος ιχθυοπώλης πήρε μια κανάτα νερό και την έχυσε όχι βέβαια τόσο στο συνάδελφό του που είχε "λιποθυμήσει" αλλά στα ψάρια. Ο αγορανόμος που έσπευσε στα ψαράδικα δεν μπορούσε βέβαια να κατηγορήσει τον ψαρά επειδή έβρεξε τα ψάρια!

ΚΟΥΡΕΙΣ:

Οι κουρείς θεωρούνταν ανέκαθεν φλύαροι και ακριτόμυθοι, όπως διαβάζουμε στον Πλούταρχο. Και φαίνεται ότι αυτό ήταν χαρακτηριστικό όλων των Ελλήνων κουρέων: κάποτε ο βασιλιάς της Σπάρτης Αρχέλαος πήγε να κουρευτεί κι όταν τον ρώτησε ο κουρέας: "Πώς να σε κουρέψω;", ο Αρχέλαος απάντησε: "Σιωπηρά!" Στα κουρεία άλλωστε μαζευόντουσαν πολλοί Αθηναίοι όχι μόνο για να κουρευτούν αλλά και για να δουν τους φίλους τους και να συζητήσουν τα σημαντικά και ασήμαντα ζητήματα που τους απασχολούσαν. Κουρέας ήταν ο πρώτος που πληροφορήθηκε τη σικελική καταστροφή και μάλιστα παραλίγο να την πληρώσει γι' αυτό, διότι θεωρήθηκε ότι ενέσπειρε ψευδείς ειδήσεις με σκοπό την κάμψη του ηθικού των Αθηναίων20. Φαίνεται ότι και οι ξένοι κατάσκοποι στα κουρεία σύχναζαν προκειμένου να ακούσουν κάποιες πληροφορίες σχετικά με την Αθήνα: ο Πλούταρχος21 αναφέρει ότι κατάσκοποι του Σύλλα, του Ρωμαίου στρατηγού που πολιορκούσε την πόλη το 86 π.Χ. άκουσαν σε ένα κουρείο κάποιους Αθηναίους να συζητούν για τα αφύλακτα σημαία του τείχους της Αθήνας, μεταφέρανε την πληροφορία στο Σύλλα που την εκμεταλλεύθηκε κατάλληλα και κατάλαβε την πόλη.

Οι Αθηναίοι φρόντιζαν τα μαλλιά τους, που τα είχανε συχνά μακριά, και συχνά τα βάφανε, αν ήταν λευκά. Δεν άφηναν ποτέ μουστάκι χωρίς γένια. Μετά το κούρεμα συνήθιζαν να κοιτάνε στον καθρέφτη να περνάνε με το χέρι τους το κεφάλι για να ελέγξουν αν ο κουρέας έκανε καλά τη δουλειά του.

ΚΑΠΗΛΕΙΑ:

Στην αγορά αλλά και στους γύρω χώρους υπήρχαν ασφαλώς καπηλειά , όπου όμως σύχναζαν κυρίως Αθηναίοι που δεν ανήκαν στις υψηλές εισοδηματικές τάξεις ή στην αριστοκρατία. Έτσι ο Ισοκράτης23, ο ρητοροδιδάσκαλος του 4ου αιώνα π.Χ., που ήταν άκρως συντηρητικών απόψεων, γράφει στον Αρεοπαγιτικό του, ασφαλώς μέ μεγάλη δόση υπερβολής, ότι παλιότερα ακόμη και ένας δούλος ντρεπότανε να πάει σε καπηλειό. Αλλά και ο ρήτορας Υπερείδης24 του 4ου αι. π.Χ. σε ένα λόγο του αναφέρει πως οι Αρεοπαγίτες είχαν εμποδίσει κάποιον να ανέβει στον Άρειο Πάγο γιατί είχε φάει σε καπηλειό.

  

ΛΑΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ